پیمان بیات – مسافرخانه

مثل مسافرخانه ای دلتنگ در یک جاده ام

حس می‌کنم این روزها متروک و دور افتاده‌ام

هرکس که آمد تکه‌ای از قلب من را کند برد

ترس آرزویم را گرفت، غم زخم‌هایم را شمرد

شب غرق خاموشی گذشت به فراموشی گذشت

مثل هر عشقی که رفت و برنگشت

دیوار بی پنجره‌ام تاریک و بی منظره‌ام

عکس تاره آخرین خاطره‌ام

هر کس کمی از عشق گفت فکر و خیالم را گرفت

هرکس که لبخندم شدم با اخم حالم را گرفت

بیهوده دارم شب به شب می‌سازم این ویرانه را

هرکس که می‌آید به هم می‌ریزد این غم خانه را

شب غرق خاموشی گذشت به فراموشی گذشت

مثل هر عشقی که رفت و برنگشت

دیوار بی پنجره‌ام تاریک و بی منظره‌ام

عکس تاره آخرین خاطره‌ام