از ریشه چیدی هر چی کاشتم
گرفتی از من هر چی داشتم
دردی که با رفتنت بزرگ شد
من اسمشو گندم گذاشتم
گندم که بیدونه نمیشه
پرنده بی لونه نمیشه
وقتی که قلبش جلد میشه
هیچ جا براش خونه نمیشه
من این دردو از هر طرف خوندمش درد شد
به کوچه گفتم درختاش همه زرد شد
من بغض کردم دل آسمون بارید
انگار یه دنیا به دنیام بدهکاری
من این دردو از هر طرف خوندمش درد شد
به کوچه گفتم درختاش همه زرد شد
من بغض کردم دل آسمون بارید
انگار یه دنیا به دنیام بدهکاری
می‌بینی این غمی که پیر زد تو خونمه
صدای ضربه‌های ریز استخونمه
برای این غمای کهنه من جوونم حیف
اینی که داره می‌ره ساده آره جونمه
این روزا خنده‌هامم خنده‌داره سرده
تموم فصلامم خزون و برگ زرده
این استخواره قلبو تیکه پاره می‌کنه
دلم تو کوچه مثل قلب تو رهگرده
۰ زمان مطالعه یک دقیقه