ممرض – دامن زردو

دل به دِریا زِده بودُم
که بِراش ماهی بیارُم
یه سبد صدف بسازُم
رو سرِش تاج بزارُم

اما غافل که ای دِریا
یه روزایی طوفانی میشه
یه دوسالی برنِگردی
عشق تو افسانه میشه

اکه فراموشُم نشُد چیشاش صِدای قِشنگش چی؟
اگه نرفت اَتوو خاطرُم قِد و بالای بلندش چی؟
اگه نرفت کِسی تو دلُم تا آخر عمرُم
یه غِریبه جا مونه پر کنه
غِم نگاش‌ خوندش چی؟

زیرِ اوو نخلِ بلندو
سِرِ او کیچه قِشنگو
مو‌با یه ضرب و نیمبون

اکه فراموشُم نشُد چیشاش، صِدایِ قِشنگش چی؟
اگه نرفت اَتوو خاطرُم قِد و بالای بلندش چی؟
اگه نرفت کِسی تو دلُم دیگه تا آخرِ عمرُم
یه غِریبه جا مونه پر کنه غِم نگاش‌ خوندش چی؟

تو با اوو دامنِ زردوو
مِگه اَ یاد مو میره؟
ای همه خاطره بازی
تو ای قِصه هارِ باکی؟
دوباره میخوی بسازی؟