حامیم در «تقصیر توئه» بار دیگر فرمول همیشگی‌اش را به‌کار می‌گیرد؛ ترکیبی از اعتراف احساسی، لحن سرراست و ضربه‌زننده، و اجرای آمیخته با بغضی کنترل‌شده. ترانه با تکرار هویت‌زدایی («گیجم گمم… یکی دیگه شدم») شروع می‌شود و به‌سرعت وارد فاز سرزنش می‌گردد؛ اما جالب اینجاست که این سرزنش نه پرخاشگرانه است و نه منفعل، بلکه نوعی دعوت به دیدن زخم است: «اینا همش تقصیر توئه… قلبم اگه مرد…».
مهم‌ترین نقطهٔ قوت کار، تنظیم یاسین ترکی است؛ ضرب‌آهنگ مینیمال اما مدرن، همراه با بیس نرم و ملودی سینتی تیره که فضای خلوت ترانه را تقویت می‌کند. ورود گیتار الکتریک علی الماسی در لایه‌های پس‌زمینه، حس خشم فروخورده را بدون شلوغ‌کاری منتقل می‌کند؛ درست همان‌قدری که لازم است تا تکرارهای کورس، خسته‌کننده نشود.
مسترینگ اوهاد نیسیم هم طبق استانداردهای بین‌المللی شفاف و کنترل‌شده است؛ هیچ فرکانسی از محدوده خارج نمی‌شود و وکال کاملاً وسط می‌نشیند. نقطه‌ای که شاید بتوان به آن خرده گرفت، یکنواختی ملودیک است؛ حامیم ترجیح می‌دهد روی یک مُد ثابت بماند و بیشتر با تاکید ریتمیک بازی کند تا تغییرات ملودی. این انتخاب ممکن است برای برخی شنونده‌ها تبدیل به تکرار شود، اما برای مخاطب وفادار او ــ که به همین فضای اعترافی وابسته است ــ دقیقا همان چیزی‌ست که می‌خواهد.
در نهایت، «تقصیر توئه» ادامه‌ای هم‌راستا با مسیر اخیر حامیم است؛ موسیقی‌ای که کمتر قصه تعریف می‌کند و بیشتر حالت می‌سازد. نه برای فکر کردن، بلکه برای هم‌حس شدن.
